Niet zo'n goed gevoel

Ik zegde de afspraak met de zeer gerenommeerde dokter af. Ik had er achteraf niet zo’n goed gevoel over.
Daags na het consult zag ik een knots van een spin in mijn slaapkamer, en daar sloeg ik helemaal van op tilt. Zo’n angstreactie zou volgens mij moeten bewerkstelligen dat je vlucht, maar: ik kon natuurlijk niet vluchten als ik een spin zag. Want wat zou die spin allemaal uitvreten op het moment dat ik me omdraaide? Hij zou zich in ieder geval op een draf in veiligheid brengen, om zich op een donkere plek te kunnen schuilhouden waarna hij, als ik weer terugkwam, of erger nog, als ik lag te slapen, ten strijde zou trekken. Ik moest dus als ik een spin zag, ondanks alles het hoofd koel houden, hem fixeren met mijn wil, achterwaarts de kamer uitlopen, de stofzuiger pakken, die aansluiten, de zuigmond eraf halen, en dan het ijzeren uiteinde van de stofzuigerstang met een niet-alarmerende beweging op de spin richten, die dan met een misselijkmakende ‘plop’ in het gat zou verdwijnen, en dan zou hij ook nog met zijn walgelijke lijf langs mijn hand suizen. Omdat ik ook dit keer weer bijna door mijn hoeven zakte van ellende, had ik het idee dat mijn consult met de gerenommeerde dokter, dat bepaald niet gratis was geweest (en het werd niet vergoed door de zorgverzekeraar, had ik dat al verteld?), me niet echt verder had geholpen.
Maar ik ben niet iemand die lang bij de pakken neerzit. Toen ik eenmaal voor mezelf had erkend dat ik blijkbaar een moeilijk te helpen persoon was, kon ik ook toelaten dat ik veel rigoureuzer aan mezelf zou moeten gaan werken dan ik tot dan toe gedacht had.
Om een lang verhaal kort te maken: ik besloot bij het begin te beginnen. Op internet vond ik een therapeut, gespecialiseerd in rebirthing.
Want als ik zeg, begin, dan bedoel ik ook: begin. Het begin van mijn leven.