Zuignaphaakjes. Wie gebruikt ze niet? En wie heeft nooit meegemaakt dat zo’n ding losliet van de muur?
Ik niet. Bij mij thuis valt om de zoveel tijd een haakje naar beneden. Laatst die met de tuinkalender, vanmorgen die met de theedoek. Vorige week die in de badkamer.
Soms laat ik zo’n zuignap met aanhangsel rustig een week liggen, omdat ik weet dat zijn vacuümzuigkrachten hem op een dag toch weer in de steek zullen laten. Maar uiteindelijk plak ik ze telkens weer terug.
Nu vraag ik me af of er een patroon zit in dit periodieke loslaten. En of ik dat patroon zou kunnen achterhalen. Ik zou een tabel kunnen maken waarin ik de opplakdatum en tijd, plus de afvaldatum en tijd kan noteren. Als ik dit lang genoeg volhoud, kan van de metingen eventueel een puntenwolkdiagram worden gemaakt. In ieder geval zou iemand die daartoe in staat is, er een stukje statistiek op los kunnen laten, zodat we voorspellingen zouden kunnen doen over toekomstige valpartijen.
Maar misschien kan ik me beter wenden tot de natuurwetenschappen. De krachten die het zuignapje in staat stellen te blijven hangen, alsook die welke uitgeoefend worden op het haakje, dat is dus gewicht plus trekkracht van het eraan hangende object, plus de lekkagegraad, waarmee bedoeld wordt de mate van luchtinvoer ín het vacuümholletje van de zuignap, de textuur en andere eigenschappen van de wand, evenals temperatuur en vochtigheid van materialen en omgeving: dat is toch zegmaar, natuurkunde?
Wat ik verder graag wil weten: die haakjes, hè, doen ze het expres, om mij te sarren, of kunnen ze niet anders, klemmen ze zich met alle macht aan de tegels vast en vinden ze het vreselijk dat ze het steeds weer moeten opgeven, naar beneden tuimelen en mij teleurstellen?