Natuurlijk

Gisteren 234 gram verse biologische zalm aan de kat gegeven. A 7 euro. Ik kon er niet meer tegen, het leegvissen van de zeeën. Op de dierenplaatjes die Albert Heijn tegenwoordig uitgeeft bij het spenderen van voldoende geld aan boodschappen, zat er eentje van de paling. Die kan 88 jaar oud worden, zo lazen wij. MiniP vond dat toch wel sneu, zei ze. Al die mensen die dat beest zomaar opeten (ze deed het voor), terwijl hij eigenlijk net zo oud kan worden als een mens.
'Dat is haring,' zei ik, kijkend naar haar demonstratie van het palingeten.
Dat maakte niets uit volgens haar.
En daar was ik het wel mee eens. Achtentachtig jaar!
'Paling is een beetje luxe,' zei ik nog. 'Dat doen ze vooral op toastjes.'
Dat was nog wel het minste, vond MiniP. Dat paling dan in ieder geval nog luxe werd gevonden.
Toen de biologische zalm bereid was, bleken we geen honger te hebben. Dat kwam doordat we een paar uur eerder allebei een saucijzenbroodje van een meter hadden gegeten. In de Hornbach. Hoe we daar nu weer verzeild waren geraakt, ach, wie wil dat nu weten. Een saucijzenbroodje! En dan 's avonds biologische vis kopen.
De kat vond het lekker, met kappertjes en olijven erbij. Mijn geweten was ietsje gesust. Want de kat, die heeft het niet voor het zeggen. En bovendien, hij is carnivoor. Zo had ik nog een klein beetje het gevoel dat we ons natuurlijk gedroegen, met z'n allen.