Ken is terecht.
Hij lag achter onze villa, naakt en beklad met viltstift. Hij miste een voet. Dat is ernstig, want zijn voeten zitten in principe niet los. Zijn voet is eraf gesneden met een bot mes. Logisch, want MiniP mag niet spelen met scherpe messen.
Ik heb hem naar binnen gebracht en op de keukentafel gelegd. Toen heb ik hem aan een kruisverhoor onderworpen. De lamp boven de tafel scheen midden in zijn glimlachende gelaat.
Het is duidelijk dat hij iets te verbergen had. Hij liet niets los. Hij hield zijn kaken stijf op elkaar.
Na een twee uur durende sessie die niets opleverde, heb ik hem in een ijskoud bad gestopt. Maar nog wilde hij niet praten. Ik weet dus zeker dat hij een ander heeft. Anders zou er geen enkele reden zijn om stommetje te spelen.
Uiteindelijk heb ik hem uit het bad gehaald, afgedroogd – de viltstift is permanent, bleek – en op de bank gezet. En daar zit hij nu nog. De rotzak.