Gisteren heb ik ruzie gemaakt met Ken.
Ik voelde me niet zo lekker, en toen ik dat aan hem vertelde, gaf hij totaal geen sjoege.
Daar werd ik uiteindelijk zo driftig van –huilen hielp ook niet- dat ik hem een arm heb afgerukt. Dit leek hem weinig te deren. Hij bleef maar stoïcijns door-glimlachen en dat dreef me tot nieuwe razernij. (het afrukken van zijn arm had even voor verlichting gezorgd).
Ik was net bezig zijn andere arm er ook af te trekken, met één voet in zijn middenrif om kracht te zetten, toen MiniP tussenbeide kwam en ons uit elkaar haalde. Ze sprak ons bestraffend toe, maar ik wilde van geen wijken weten. Hij mocht die nacht niet bij mij in bed.
Mokkend zocht hij een plaatsje op de roodfluwelen sofa.
Vanmorgen zag hij er zo verslagen uit dat ik besloot hem zijn lompe gedrag te vergeven. Het lukte me alleen niet om zijn arm weer in de kom te krijgen. Dat heeft MiniP ten slotte voor me gedaan.
En nu zit ik er een beetje mee: had ik gelijk, of zat ik fout?